απο την Δ. Σωτηριάδου
Αναδημοσίευση από το www.vetonews.gr.
- κορίτσι μου εγώ βιώνω τις ελληνικές φαβέλες κάθε βράδι.
Αυτό που έρχεται με κάνει να πάρω τον γιο μου και να φύγω.
- και γω έτσι νοιώθω ότι είναι έτοιμη να σκάσει η βόμβα της ανέχειας. Οι πεινασμένοι,οι απελπισμένοι πως μπορούν ακόμα να πιστεύουν ότι έρχονται στον παράδεισο;
- Προχθές το βράδυ κοιμόντουσαν σε χαρτόκουτες ολόκληρη οικογένεια Αφγανών με τα τρία τους τα παιδιά 2,4,6 χρόνων. Εκεί να βλέπεις εμένα και τον πατέρα,δύο μαντράχαλους να κλαίμε.
Εδωσε 6.000 ευρώ και τους πέρασαν Ελλάδα από Τουρκία. Γιατί τόσα λίγα έδωσες στον δουλέμπορα τον ρώτησα, 20.000 δίνουν άλλοι. Και ξέρεις τι μου απάντησε; Γιατί άφησαν το ένα κορίτσι 8 ετών πίσω. Κατάλαβες τι εννοούσε. Οτι την .. πούλησαν για να φύγουν.
- Σχεδόν κάθε βράδι τον τελευταίο μήνα με παίρνει τηλέφωνο, πότε ο Κωσταντής από τα προγράμματα δρόμων της act up,πότε ο Νικήτας από τους Γιατρούς του Κόσμου και με κάνουν συμμέτοχη αυτών που βλέπουν και ακούν.Κάτι πρέπει να γίνει μου λένε,έρχεται το ξέσπασμα.
- Ξέρεις τι είναι να είσαι 13 χρονών,να σε έχει πουλήσει ο πατέρας σου για να ζήσουν οι άλλοι. Εδώ που σε φέρνουν σε δέρνουν,σε βιάζουν,σε ελέγχουν μέχρι που σε παρατάνε.....Από πολλές οργανώσεις όπως Ευαγγελιστές από Αμερική,μουσουλμάνοι,ορθόδοξοι, πλησιάζουν κάθε τόσο τους μετανάστες των αθηναικών δρόμων,,δίνουν από δέκα ευρώ και φεύγουν.......
- και να πεις ότι οι επίσημοι φορείς δε γνωρίζουν;
Μόνο η act up από το 2007 έχει ενημερώσει το υπουργείο εξωτερικών,παραδίνοντας έρευνες από τους δρόμους και μαρτυρίες παιδιών,γυναικών από διάφορες φυλές,όπως αυτή η "αυτούσια" μαρτυρία της ETENESH με αριθμό φακέλου στην Αιθιοπία 4******5-0****6
' 'Γεννήθηκα στην Addis - Abeba.
Ορφανή χωρίς πατέρα και μητέρα.Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο. Πριν ήμουν σε μια κυρία ως υπηρεσία τους,ήμουν πολύ φτωχή από μικρή έτσι δεν ξέρω πολλά γράμματα.η κυρία δε μπορούσε να με κρατήσει και μπήκα σε δημόσιο ορφανοτροφείο.
Οταν άλλαξε η κυβέρνηση το ορφανοτροφείο έστειλε μόνο τις κοπέλες στην Βηρυτό. Στο αεροδρόμιο μας έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο είμαστα 30 Αιθιοπίνες και άλλες φυλές, ήρθε ο αστυνομικός και με πήρε,και με υπέδειξε σε ένα ζευγάρι του παρέδωσε και το διαβατήριό μου. Από τότε έχω να δω το διαβατήριό μου.
Με πήγαν στο σπίτι τους...σχεδόν όλη μέρα όλη νύχτα με βίαζε ο άντρας της, ερχόταν στο δωμάτιο ενώ κοιμόμουν και με ανάγκαζε. Ωσπου μια μέρα μέθυσε,από τότε το έκανε πάντα. Δε θέλω να τα θυμηθώ ήμουν 4 χρόνια δεν ξέρω πόσο συχνά με χτύπαγε και η γυναίκα του, μου έδινε όμως περίπου 100 ευρώ, αυτός με έκανε να κάνω πράγματα που δε μου άρεσαν.
Ημουν παρθένα όταν πήγα, μετά με το ζόρι με ανάγκαζε να κάνω..,αυτός με χτυπούσε. Ωσπου μια μέρα με έκανε.., όταν έλειπε η γυναίκα του με το ζόρι με το φίλο του και έτσι σκέφτηκα να φύγω,ζήτησα μετά από αυτήν να μου δώσει χρήματα και μια μέρα που λείπανε και ήμουν κλειδωμένη βγήκα από το παράθυρο και το έσκασα. Δεν ήξερα κανέναν βρήκα ένα λεωφορείο μπήκα μέσα και πήγα στην πόλη(Βυρητό). Εκεί ρώτησα που είναι η ορθόδοξη εκκλησία και ....Αιθίοπες έψαχνα δυο μέρες ώσπου βρήκα μια Αιθιοπίνα της είπα την ιστορία μου, ότι το έσκασα και με πήρε μαζί της και με έβαλε μετά από μήνες στη δουλειά.
Μετά μια μέρα ήρθε ένας Σουδανός μου είπε να πάω μαζί του κάπου καλά για δουλειά,εγώ δεν ήθελα με χτύπησε και με έβαλε με το ζόρι να πάω μαζί του Αντίς Αμπέμπα,μετά από ώρα φτάνουμε κοντά σε....κατεβήκαμε...(...) εξω από το αυτοκίνητο είμασταν 5 κορίτσια μας βαλαν σε ένα φορτηγό με πρόβατα και μας βάλαν από πάνω υφάσματα.
Με αυτό το αυτοκίνητο πήγαμε πολύ ώρα μετά ξαναπερπατήσαμε πολλή ώρα,φτάσαμε σε ένα σημείο μετά από δύο μέρες και εκεί περιμέναμε μια μέρα. Ο Σουδανός μας είχε από κοντά,καμμιά φορά μας χτύπαγε και μας έλεγε να μην κλαίμε. Εκεί ήρθε ένα αυτοκίνητο είχε τελειώσει το δάσος και μας πήρε και μπήκαμε μέσα,ήταν φορτηγό μεγάλο,όλες κοπέλες είμασταν και ο Σουδανός,και μας πήγε Τουρκία. Εκεί μπήκαμε σε ένα λεωφορείο και φτάσαμε στο Ισταμπούλ. Μας έβαλε σε ένα σπίτι μας είχε κλειδωμένες μέσα μόνο ρύζι και ψωμί....(....). Μετά με φορτηγό μας πήραν είμασταν ξαπλωμένες κάτω στο πάτωμα ...το πρωί περίπου μια ώρα ,είχε κρύο και κρυώναμε,κρυβόμασταν(....) χτυπούσε πολύ στο αυτοκίνητο.μετά ήρθε ένα καράβι, και μας είπανε να μπούμε μέσα και πέσαμε στο πάτωμα και πέρασε πολύ ώρα (...)κουνιότανε πολύ,αρρωστήσαμε πολύ,νομίζαμε θα πεθάνουμε,του λέγαμε να μας πάρει πίσω και που πάμε μας χτύπαγε,και κάναμε εμετό συνέχεια.
Μετά μας είπανε να κατέβουμε(....) εκεί κατεβήκαμε μέσα στο νερό μέχρι το λαιμό ήταν(...) να πάμε προς τα εκεί που είναι πιο(...)στο νερό.
Και είχε ξαστεριά,μας καθοδήγησε και εμείς περπατούσαμε,περπατούσαμε πολύ ώρα,ήρθαν αυτοκίνητα,αστυνομία και πήρε τους Σουδανούς μόνους τους και μας μόνες μας και (...)
Μας πήγαν σε ένα μέρος για ένα βράδυ μας δώσανε φαγητό,(...)να πιούμε εκεί στην αστυνομία(...) Μείναμε εκεί ως το πρωί,πήγαμε στο (στρατόπεδο;) εκεί έμαθα ότι είμαι στην Ελλάδα(...)πήρα το τρένο και ήρθα με το τρένο στην Ομόνοια,και πήγα από εκεί στο(...)είχα μάθει για εκεί από το(...) σε 10 μέρες ήρθα σε (...) ο θεός να είναι καλά''.
