Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011



I dance around this empty house
Tear us down, throw you out
Screaming down the halls
Spinning all around and now we fall

Pictures framing up the past
Your taunting smirk behind the glass
This museum full of ash
Once a tickle, now a rash

This used to be a Funhouse
But now it's full of evil clowns
It's time to start the countdown
I'm gonna burn it down, down, down
I'm gonna burn it down

9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, fun

Echoes knocking on locked doors
All the laughter from before
I'd rather live out on the street
Than in this haunted memory

I've called the movers, called the maids
We'll try to exorcise this place
Drag my mattress to the yard
Crumble, tumble house of cards

This used to be a Funhouse
But now it's full of evil clowns
It's time to start the countdown
I'm gonna burn it down, down, down

This used to be a Funhouse
But now it's full of evil clowns
It's time to start the countdown
I'm gonna burn it down, down, down
I'm gonna burn it down

9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, fun

I'm crawling through the doggy door
My key don't fit my life no more
I'll change the drapes, I'll break the plates
I'll find a new place, burn this fucker down

Do, do, do, do, do, do, do
Do, do, do, do, do, do, do
Do, do, do, do, do, do, do
Do, do, do, do, da, da, da, da

Do, do, do, do, do, do, do
(9, 8)
Do, do, do, do, do, do, do
(7, 6)
Do, do, do, do, do, do, do
(5, 4, 3)
Do, do, do, do, do, do, do
(2, 1)

This used to be a Funhouse
But now it's full of evil clowns
It's time to start the countdown
I'm gonna burn it down, down, down
I'm gonna burn it down

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

7 μήνες και μετά σιωπή



Το κατάλαβα από την στιγμή που με ρώτησαν αν έμαθα τι έπαθε η Ν. Αλλά όπως πολλές άσχημες ή άβολες καταστάσεις, αν δεν το ακούσεις ευθέως δεν θες να το πιστέψεις.

Δεν πόνεσα πολύ. Δεν είχαμε έρθει ποτέ τόσο κοντά, δεν είχα προλάβει να την βοηθήσω όλο αυτό το διάστημα ενώ το είχα πει πολλές φορές. Αλλά δεν νιώθω τύψεις που δεν πρόλαβα, θα ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου. Στεναχωρέθηκα όμως για ό,τι έγινε.

Ο Κ έμεινε εκεί όλη νύχτα, αυτός την ξέρει καλά, χρόνια τώρα. Μου είπε τι έγινε την ώρα του φαγητού. Το πως και το γιατί δεν το ρώτησε ούτε ο ίδιος - ούτε νόημα θα είχε για εμάς ούτε θέμα συζήτησης θα ήταν για την Ν, ειδικά εκείνο το βράδυ.

Στεναχωρέθηκα όμως. Διότι ήταν απόφασή της, μια όμορφη απόφαση ζωής. Και ξέρω ότι για αυτήν σήμαινε πολλά.

Είναι κάπως αστείο, σε μια τέτοια στιγμή συζήτησης με τον Κ εγώ να θυμάμαι μια σκέψη που είχα αφήσει από καιρό πίσω μου. Ζηλέυω τις γυναίκες, για ένα και μόνο λόγο: την αίσθηση του παιδιού να μεγαλώνει μέσα τους. Μια αίσθηση που δεν θα μάθω ποτέ.

Μια αίσθηση που η Ν είχε για 7 μήνες. Και μετά η σιωπή...

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Walkin' in NYC



Φαντάσου ένα ζευγάρι, έναν άντρα και μια γυναίκα γύρω στα 25-30. Καστανόξανθοι και οι δύο. Αυτός έχει το μαλλί ράστα, έτσι σφιχτά πρέπει να του φτάνει πιο κάτω από τον ώμο. Αυτή τα έχει ίσια σχετικά, στο ίδιο μήκος μεταξύ τους και στο ίδιο μάκρος με εκείνου.

Είναι ξαπλωμένοι αγκαλιά. Εκείνος ελαφρά στο αριστερό πλάι, για να την αγκαλιάζει πιο εύκολα. Τη φιλάει απαλά στο στόμα, κι έχει κλειστά τα μάτια. Εκείνη είναι παραδομένη στο φιλί του, η ύπαρξή της είναι συγκεντρωμένη στα χείλη της, και η καρδιά της ανοιχτή και εύθραυστη στα χέρια του σαν φρεσκοκομμένο λουλούδι.

Το ζευγάρι καλύπτει μέχρι χαμηλά το λαιμό ένα διπλό πάπλωμα. Το δεξί του χέρι είναι σχεδόν από πάνω, και της αγγίζει το πρόσωπο. Το πάπλωμα είναι πολύχρωμο, σαν μπαλωμένο από πολλά διαφορετικά υφάσματα με σχέδια. Θυμίζει κάτι που θα μπορούσε να είχε η γιαγιά σου, αλλά με πιο όμορφα σχέδια, κάτι όπως το σπίτι της Αμελί, αν την έχεις δει.

Δίπλα σε αυτόν υπάρχουν κάποιες τσάντες με πράγματα, αλλά είναι κάτω από το πάπλωμα και δεν μπορείς να τα δεις. Είναι ακουμπισμένες στα κάγκελα. Αυτά είναι μαύρα, αλλά δύσκολο να πεις με σιγουριά στο μισοσκόταδο. Ίσως και να είναι σκούρα πράσινα. Πάνω από το κεφάλι τους όμως, ο τοίχος είναι σίγουρα από κόκκινα τούβλα. Τα έχεις ξαναδεί, από αυτά που είναι φτιαγμένα να φαίνονται πως είναι χτισμένα.

Δίπλα της είναι κενό για κανένα μέτρο, μετά ένα δέντρο και ύστερα τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κι εσύ περνάς, και πας για βόλτα στην προς την πρώτη λεωφόρο.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Μέσα σε όλα: Καλό Πάσχα

Οι ανησυχίες πολλές, οι σκέψεις περισσότερες. Που πάει αυτή η χώρα, τι κάνω εγώ, τι κάνω για τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τι αισθάνομαι...

Δεν σταματούν το Πάσχα, απλά τις νιώθω λίγο πιο προσωπικές.

Για όσους/ες νηστεύουν: θυμηθείτε γιατί το κάνετε. Ελπίζω για κάθαρση.
Για όσους/ες όχι: αξιοποιήστε τις μέρες για σκέψη. Όχι ότι δεν μπορείτε να σκέφτεστε και τις άλλες, απλά ο κόσμος τώρα είναι πιο απασχολημένος.

Καλά να περάσετε.

Η Ντροπή του Έβρου

αναδημοσίευση από το LIFO.gr

Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το πρόσφατο ταξίδι μου στον Έβρο. Στην όμορφη περιοχή των συνόρων της Ελλάδας με την Τουρκία 200 μετανάστες περίπου τη μέρα, οι περισσότεροι sans papiers, εισέρχονται στη χώρα και συλλαμβάνονται από τη Frontex, που έχει επεκτείνει τη δραστηριότητά της και στην περιοχή αυτή, η οποία πλέον δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση από κάθε άλλη, και τη δέχεται περισσότερο από ποτέ.

Μερικά στατιστικά στοιχεία διαγράφουν το περίβλημα μιας θλιβερής πραγματικότητας. Περισσότερο από το 70% της μεταναστευτικής ροής προς την Ευρώπη διέρχεται από την Ελλάδα. Το 2010 ο Έβρος δέχτηκε περισσότερες από 47.000 αφίξεις, μια αύξηση της τάξης του 522% σε σχέση με το 2009, και με τη Frontex να χαρακτηρίζει την κατάσταση «ιδιαίτερα κρίσιμη».

Magnify Image

Όλοι συζητούμε για τα θέματα αυτά, όλοι γινόμαστε μάρτυρες μιας Αθήνας που καταρρέει, όλοι γκρινιάζουμε για την τραγική κατάσταση χωρίς προηγούμενο, όλοι συμφωνούμε ότι το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα πολυδιάστατο και σύνθετο και ότι απλές, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Ωστόσο, το κείμενο αυτό δεν αφορά το μεταναστευτικό πρόβλημα με τις πολλαπλές διαστάσεις και τις πολιτικές προεκτάσεις του. Αφορά ένα θέμα απλό, μονοδιάστατο, αδιαμφισβήτητο, απαράδεκτο και δυστυχώς άγνωστο για τους περισσότερους. Αφορά τη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση που εκτυλίσσεται στα κρατητήρια του Έβρου.

Magnify Image

Στα κρατητήρια στο Φυλάκιο, το Σουφλί, το Τυχερό και στις Φέρες λαμβάνει χώρα ένα πολλαπλό ανθρώπινο δράμα. Οι χώροι κράτησης φιλοξενούν 4 και 5 φορές τη χωρητικότητά τους - στο Σουφλί, με τις χειρότερες συνθήκες από πλευράς υπερπληθυσμού, κρατούνται 150 άτομα σε χώρο για 30. Στο Φυλάκιο (όνομα και πράγμα), όπου βρίσκεται ο μεγαλύτερος χώρος κράτησης, 550 άτομα κρέμονται και ουρλιάζουν από τα κάγκελα μέσα από 7 μεγάλες κλούβες χωρητικότητας 374 ατόμων. Το σκηνικό εκεί είναι πολύ αγριευτικό και οι φωνές, αξέχαστες, σε στοιχειώνουν τα βράδια.

Magnify Image

Οι άνθρωποι αυτοί δεν προαυλίζονται. Ποτέ. Ο νόμος προβλέπει αυστηρές ποινές για τους αστυνομικούς σε περιπτώσεις διαφυγής - και δεν είναι διατεθειμένοι να το ρισκάρουν. Οι περισσότεροι κρατούμενοι είναι μέσα για 3 και 4 μήνες, με maximum τους 6. Τα κελιά είναι παλιά, σκοτεινά, βρόμικα και κρύα, πολύ κρύα - ο χειμώνας στον Έβρο δεν αστειεύεται και θέρμανση, βεβαίως, δεν υπάρχει. Οι κρατούμενοι κοιμούνται στο πάτωμα σε sleeping bags που τους προμηθεύουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, μια οργάνωση που δραστηριοποιείται αποκλειστικά σε περιοχές ανά τον κόσμο με ανθρωπιστική κρίση, όπως η Αϊτή, η Λιβύη, η Ιαπωνία, και, από το 2010, ο Έβρος. Κανείς δεν μπαίνει στα κελιά, παρά σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, και οι κρατούμενοι αναγκάζονται να καθαρίζουν μόνοι τους, συχνά μόνο με νερό. Στο Σουφλί, 150 άντρες μοιράζονται μια τουαλέτα, η άλλη είναι κατειλημμένη από 3-4 άτομα που κοιμούνται εκεί. Στον ίδιο χώρο κράτησης άλλοι 3 κοιμούνται σε ένα υπερβολικά μικρό πατάρι. Στο Τυχερό (;) ο χώρος κράτησης δεν έχει καν παράθυρο, στα κρεβάτια οι κρατούμενοι κοιμούνται 3-3, ενώ ο βόθρος στάζει πάνω σε 2 από αυτά - οι άνθρωποι βάζουν μια σακούλα που γεμίζει κάθε τόσο. Οι κρατούμενοι δεν έχουν ρούχα, είναι συνήθως με τα ίδια από τότε που μπήκαν μέσα. Η μυρωδιά είναι δυσβάσταχτη. Το νερό στο μπάνιο, αν λειτουργεί, είναι πάντα κρύο. Οι πιο συχνές ασθένειες, σωματικές και ψυχικές, σχετίζονται άμεσα με τις συνθήκες κράτησης: πνευμονίες, μολύνσεις, έντονο στρες.

Magnify Image

Οι περισσότεροι από τους λίγους επισκέπτες εδώ φοβούνται ή σιχαίνονται να μπουν στα κελιά. Κακώς. Μόνο περνώντας πάνω από ανθρώπινα κορμιά (τους πατάς, δεν γίνεται αλλιώς) και συνομιλώντας μαζί τους σε μείγμα από γαλλικά, αγγλικά και νοηματική καταλαβαίνεις το μέγεθος του δράματος. Σου λένε ιστορίες: από πού είναι, πώς ήρθαν, πού θέλουν να πάνε – κανείς δεν θέλει να μείνει στην Ελλάδα.

Magnify Image

Είναι πολύ θυμωμένοι. Περιγράφουν πώς Έλληνες δικηγόροι τούς παίρνουν χρήματα και εξαφανίζονται, σου δείχνουν και τις επαγγελματικές τους κάρτες («ο Δικηγορικός Σύλλογος τι κάνει», σκέφτομαι). Η μπλε κάρτα προσωρινής παραμονής (για έναν μήνα) είναι απαραίτητη για να μπουν σε λεωφορείο ή τρένο: αυτό σημαίνει ότι όλοι, οικειοθελώς, περνούν από τη διαδικασία προσαγωγής, με απώτερο σκοπό να βρεθούν, κάποια στιγμή, στην Αθήνα, όπου βρίσκονται συμπατριώτες τους και όπου μπορούν να βρουν κάποιας μορφής οργανωμένη υποστήριξη.

Magnify Image

Οι αστυνομικοί εδώ ζουν, επίσης, το δικό τους δράμα. Αντιμετωπίζοντας αυτές τις συνθήκες καθημερινά, επιβαρύνονται ιδιαίτερα ψυχολογικά. Τονίζουν πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι, πως δεν εξαρτάται από αυτούς. Πως τα λένε στην Αθήνα, αλλά κανείς δεν ακούει. Πως δεν κοιμούνται πλέον ποτέ ήρεμα τα βράδια.

Η τραγική κατάσταση που εκτυλίσσεται εδώ δεν οφείλεται καθόλου σε έλλειψη πόρων ή δυνατοτήτων. Χώροι που μπορούν να μετατραπούν σε κρατητήρια υπάρχουν, προσωρινές λύσεις με περιφραγμένα κοντέινερ επίσης υπάρχουν - οι πόροι προέρχονται από το European Refugee Fund, λεφτά, δηλαδή, υπάρχουν. Ακόμα και στους υπάρχοντες χώρους, οι έστω κατ’ ελάχιστον αποδεκτές συνθήκες κράτησης απαιτούν προαυλισμό, θέρμανση, στοιχειώδη καθαριότητα… στοιχειώδη ανθρωπιά. Κάτι που οι άνθρωποι εδώ έχουν χάσει προ πολλού με τον καθημερινό εκφυλισμό τους. Μπαίνουν ταλαιπωρημένοι, βγαίνουν τρελοί.

Magnify Image

Η κρίση στον Έβρο δεν εντάσσεται στο ευρύτερο μεταναστευτικό ζήτημα. Αφορά μια ανθρωπιστική κρίση, η οποία εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, μια ευρωπαϊκή χώρα, και αφορά συνθήκες διαβίωσης ανεπίτρεπτες για οποιονδήποτε άνθρωπο, από όπου κι αν προέρχεται και για τον οποιονδήποτε λόγο κράτησης.

Έχοντας δει από κοντά αυτή την κρίση, απόρησα πώς είναι δύνατον να μην ακούμε γι’ αυτό το θέμα, πώς γίνεται να μην αναφέρεται στα media, να μη συζητείται, να μην το γνωρίζω εγώ, εγώ που ασχολούμαι. Θεωρούσα ότι οι δημοσιογράφοι δεν παίρνουν εύκολα άδεια επίσκεψης, αλλά έκανα λάθος. Γιατί ρώτησα και έμαθα. Έμαθα ότι αρκετοί έχουν έρθει, αλλά δεν γράφουν. Από έγκριτο μέσο, έγκριτη δημοσιογράφος μού είπε ότι «υπάρχει γραμμή να μη γράφουμε γι’ αυτό το θέμα».

Magnify Image

Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της επιστροφής, χάζευα ένα ξανθό κοριτσάκι που έτρεχε, παίζοντας με τον μπαμπά του. Με ζεστά ρούχα. Ταϊσμένο. Ελεύθερο. Χαρούμενο. Και ένιωσα την αντίθεση πολύ έντονα. Δυστυχώς, ξεχνάμε υπερβολικά συχνά πως το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ και όχι εκεί είναι καθαρά και μόνο θέμα τύχης.

Magnify Image

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Χωρίς τις Λέξεις

Πώς να εκφράσει κανείς συναισθήματα σε λέξεις, όταν οι λέξεις που ψάχνει δεν υπάρχουν;
Αυτή την ανάγκη για τον άλλο, που είναι εκεί αλλά ποτέ αρκετά. Που σαν στεγνή γη το κορμί σου τον αναζητά, πάντα διψασμένο, πάντα αχόρταγο.

Οι γνώσεις μου με προδίδουν, δεν βρίσκω τις λέξεις! Δεν υπάρχουν; Ή υπάρχουν και εγώ δεν τις γνωρίζω;
Και μέσα μου παλεύουν όσα θέλω να εκφράσω αλλά δεν έχω τρόπο, όλα όσα θέλω να πω αλλά δεν βρίσκω τα λόγια, και το "σ'αγαπώ" δεν δείχνει αρκετό για τίποτα από αυτά! Τίποτα!

Σε θέλω. Όπως ο γλάρος τη θάλασσα. Όπως ο λύκος το δάσος. Όπως η φωτιά το κάρβουνο. Όπως ο σολωμός το ποτάμι. Σε θέλω! Και ποτέ δεν θα σε έχω αρκετά, ποτέ δεν θα σε αγκαλιάζω τόσο σφιχτά, ποτέ δεν θα σε νιώθω τόσο κοντά μου, ποτέ, ποτέ όσο θα ήθελα...

Γράφω, και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά στο στήθος μου. Η σκέψη σου το κάνει αυτό, αρκεί από μόνη της για να αλλάξει πολλά.

Θέλω να σου πω πόσο σε νοιάζομαι, πως είμαι εδώ για σένα, ακόμα κι αν δεν ξέρω τι να κάνω και πως. Σαν μικρό παιδί κι εγώ, που όμως πια ξέρει ότι μια αγκαλιά δεν απαλύνει τον πόνο, αλλά συνεχίζει και την προσφέρει καθώς είναι το μόνο που έχει για σένα...

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Ελληνικές Φαβέλες - Μια Συγκλονιστική Μαρτυρία της Διπλανής Πόρτας

απο την Δ. Σωτηριάδου
Αναδημοσίευση από το www.vetonews.gr.


- κορίτσι μου εγώ βιώνω τις ελληνικές φαβέλες κάθε βράδι.
Αυτό που έρχεται με κάνει να πάρω τον γιο μου και να φύγω.
- και γω έτσι νοιώθω ότι είναι έτοιμη να σκάσει η βόμβα της ανέχειας. Οι πεινασμένοι,οι απελπισμένοι πως μπορούν ακόμα να πιστεύουν ότι έρχονται στον παράδεισο;
- Προχθές το βράδυ κοιμόντουσαν σε χαρτόκουτες ολόκληρη οικογένεια Αφγανών με τα τρία τους τα παιδιά 2,4,6 χρόνων. Εκεί να βλέπεις εμένα και τον πατέρα,δύο μαντράχαλους να κλαίμε.
Εδωσε 6.000 ευρώ και τους πέρασαν Ελλάδα από Τουρκία. Γιατί τόσα λίγα έδωσες στον δουλέμπορα τον ρώτησα, 20.000 δίνουν άλλοι. Και ξέρεις τι μου απάντησε; Γιατί άφησαν το ένα κορίτσι 8 ετών πίσω. Κατάλαβες τι εννοούσε. Οτι την .. πούλησαν για να φύγουν.
- Σχεδόν κάθε βράδι τον τελευταίο μήνα με παίρνει τηλέφωνο, πότε ο Κωσταντής από τα προγράμματα δρόμων της act up,πότε ο Νικήτας από τους Γιατρούς του Κόσμου και με κάνουν συμμέτοχη αυτών που βλέπουν και ακούν.Κάτι πρέπει να γίνει μου λένε,έρχεται το ξέσπασμα.

- Ξέρεις τι είναι να είσαι 13 χρονών,να σε έχει πουλήσει ο πατέρας σου για να ζήσουν οι άλλοι. Εδώ που σε φέρνουν σε δέρνουν,σε βιάζουν,σε ελέγχουν μέχρι που σε παρατάνε.....Από πολλές οργανώσεις όπως Ευαγγελιστές από Αμερική,μουσουλμάνοι,ορθόδοξοι, πλησιάζουν κάθε τόσο τους μετανάστες των αθηναικών δρόμων,,δίνουν από δέκα ευρώ και φεύγουν.......

- και να πεις ότι οι επίσημοι φορείς δε γνωρίζουν;
Μόνο η act up από το 2007 έχει ενημερώσει το υπουργείο εξωτερικών,παραδίνοντας έρευνες από τους δρόμους και μαρτυρίες παιδιών,γυναικών από διάφορες φυλές,όπως αυτή η "αυτούσια" μαρτυρία της ETENESH με αριθμό φακέλου στην Αιθιοπία 4******5-0****6

'
'Γεννήθηκα στην Addis - Abeba.
Ορφανή χωρίς πατέρα και μητέρα.Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο. Πριν ήμουν σε μια κυρία ως υπηρεσία τους,ήμουν πολύ φτωχή από μικρή έτσι δεν ξέρω πολλά γράμματα.η κυρία δε μπορούσε να με κρατήσει και μπήκα σε δημόσιο ορφανοτροφείο.
Οταν άλλαξε η κυβέρνηση το ορφανοτροφείο έστειλε μόνο τις κοπέλες στην Βηρυτό. Στο αεροδρόμιο μας έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο είμαστα 30 Αιθιοπίνες και άλλες φυλές, ήρθε ο αστυνομικός και με πήρε,και με υπέδειξε σε ένα ζευγάρι του παρέδωσε και το διαβατήριό μου. Από τότε έχω να δω το διαβατήριό μου.
Με πήγαν στο σπίτι τους...σχεδόν όλη μέρα όλη νύχτα με βίαζε ο άντρας της, ερχόταν στο δωμάτιο ενώ κοιμόμουν και με ανάγκαζε. Ωσπου μια μέρα μέθυσε,από τότε το έκανε πάντα. Δε θέλω να τα θυμηθώ ήμουν 4 χρόνια δεν ξέρω πόσο συχνά με χτύπαγε και η γυναίκα του, μου έδινε όμως περίπου 100 ευρώ, αυτός με έκανε να κάνω πράγματα που δε μου άρεσαν.
Ημουν παρθένα όταν πήγα, μετά με το ζόρι με ανάγκαζε να κάνω..,αυτός με χτυπούσε. Ωσπου μια μέρα με έκανε.., όταν έλειπε η γυναίκα του με το ζόρι με το φίλο του και έτσι σκέφτηκα να φύγω,ζήτησα μετά από αυτήν να μου δώσει χρήματα και μια μέρα που λείπανε και ήμουν κλειδωμένη βγήκα από το παράθυρο και το έσκασα. Δεν ήξερα κανέναν βρήκα ένα λεωφορείο μπήκα μέσα και πήγα στην πόλη(Βυρητό). Εκεί ρώτησα που είναι η ορθόδοξη εκκλησία και ....Αιθίοπες έψαχνα δυο μέρες ώσπου βρήκα μια Αιθιοπίνα της είπα την ιστορία μου, ότι το έσκασα και με πήρε μαζί της και με έβαλε μετά από μήνες στη δουλειά.
Μετά μια μέρα ήρθε ένας Σουδανός μου είπε να πάω μαζί του κάπου καλά για δουλειά,εγώ δεν ήθελα με χτύπησε και με έβαλε με το ζόρι να πάω μαζί του Αντίς Αμπέμπα,μετά από ώρα φτάνουμε κοντά σε....κατεβήκαμε...(...) εξω από το αυτοκίνητο είμασταν 5 κορίτσια μας βαλαν σε ένα φορτηγό με πρόβατα και μας βάλαν από πάνω υφάσματα.
Με αυτό το αυτοκίνητο πήγαμε πολύ ώρα μετά ξαναπερπατήσαμε πολλή ώρα,φτάσαμε σε ένα σημείο μετά από δύο μέρες και εκεί περιμέναμε μια μέρα. Ο Σουδανός μας είχε από κοντά,καμμιά φορά μας χτύπαγε και μας έλεγε να μην κλαίμε. Εκεί ήρθε ένα αυτοκίνητο είχε τελειώσει το δάσος και μας πήρε και μπήκαμε μέσα,ήταν φορτηγό μεγάλο,όλες κοπέλες είμασταν και ο Σουδανός,και μας πήγε Τουρκία. Εκεί μπήκαμε σε ένα λεωφορείο και φτάσαμε στο Ισταμπούλ. Μας έβαλε σε ένα σπίτι μας είχε κλειδωμένες μέσα μόνο ρύζι και ψωμί....(....). Μετά με φορτηγό μας πήραν είμασταν ξαπλωμένες κάτω στο πάτωμα ...το πρωί περίπου μια ώρα ,είχε κρύο και κρυώναμε,κρυβόμασταν(....) χτυπούσε πολύ στο αυτοκίνητο.μετά ήρθε ένα καράβι, και μας είπανε να μπούμε μέσα και πέσαμε στο πάτωμα και πέρασε πολύ ώρα (...)κουνιότανε πολύ,αρρωστήσαμε πολύ,νομίζαμε θα πεθάνουμε,του λέγαμε να μας πάρει πίσω και που πάμε μας χτύπαγε,και κάναμε εμετό συνέχεια.

Μετά μας είπανε να κατέβουμε(....) εκεί κατεβήκαμε μέσα στο νερό μέχρι το λαιμό ήταν(...) να πάμε προς τα εκεί που είναι πιο(...)στο νερό.

Και είχε ξαστεριά,μας καθοδήγησε και εμείς περπατούσαμε,περπατούσαμε πολύ ώρα,ήρθαν αυτοκίνητα,αστυνομία και πήρε τους Σουδανούς μόνους τους και μας μόνες μας και (...)

Μας πήγαν σε ένα μέρος για ένα βράδυ μας δώσανε φαγητό,(...)να πιούμε εκεί στην αστυνομία(...) Μείναμε εκεί ως το πρωί,πήγαμε στο (στρατόπεδο;) εκεί έμαθα ότι είμαι στην Ελλάδα(...)πήρα το τρένο και ήρθα με το τρένο στην Ομόνοια,και πήγα από εκεί στο(...)είχα μάθει για εκεί από το(...) σε 10 μέρες ήρθα σε (...) ο θεός να είναι καλά''.