7 μήνες και μετά σιωπή

Το κατάλαβα από την στιγμή που με ρώτησαν αν έμαθα τι έπαθε η Ν. Αλλά όπως πολλές άσχημες ή άβολες καταστάσεις, αν δεν το ακούσεις ευθέως δεν θες να το πιστέψεις.

Δεν πόνεσα πολύ. Δεν είχαμε έρθει ποτέ τόσο κοντά, δεν είχα προλάβει να την βοηθήσω όλο αυτό το διάστημα ενώ το είχα πει πολλές φορές. Αλλά δεν νιώθω τύψεις που δεν πρόλαβα, θα ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους μου. Στεναχωρέθηκα όμως για ό,τι έγινε.

Ο Κ έμεινε εκεί όλη νύχτα, αυτός την ξέρει καλά, χρόνια τώρα. Μου είπε τι έγινε την ώρα του φαγητού. Το πως και το γιατί δεν το ρώτησε ούτε ο ίδιος - ούτε νόημα θα είχε για εμάς ούτε θέμα συζήτησης θα ήταν για την Ν, ειδικά εκείνο το βράδυ.

Στεναχωρέθηκα όμως. Διότι ήταν απόφασή της, μια όμορφη απόφαση ζωής. Και ξέρω ότι για αυτήν σήμαινε πολλά.

Είναι κάπως αστείο, σε μια τέτοια στιγμή συζήτησης με τον Κ εγώ να θυμάμαι μια σκέψη που είχα αφήσει από καιρό πίσω μου. Ζηλέυω τις γυναίκες, για ένα και μόνο λόγο: την αίσθηση του παιδιού να μεγαλώνει μέσα τους. Μια αίσθηση που δεν θα μάθω ποτέ.

Μια αίσθηση που η Ν είχε για 7 μήνες. Και μετά η σιωπή...